Leiden – Een moment waar ik heel vaak van droom is (nog) een 800 serie gooien.
En de momenten dat je vanaf game 1 de mogelijkheid hebt om een serieuze gooi hiernaar te doen zijn schaars. Afgelopen woensdag was het toch echt zo ver met een 277 – 279 – 254 stopte de teller op 810.
270 gemiddeld en daarmee een nieuw PR dat sinds 19 februari 2008 op 800 stond.
Soms heb je van die dagen, dat niks lukt. Al bij het ingooien, had ik het gevoel dat mijn timing niet optimaal was. Als dit gevoel al niet frustrerend genoeg is, was het nu nog erger omdat ik vorige week juist heel lekker in mijn vel en daarmee timing zat.
Nevertheless begon de leagueavond zoals elke andere avond. Samen met Erik en Martijn konden we aan de bak.
Game 1 begon redelijk voor ons drieen, de zogenaamde eierbal-frames werden gegooid en her en der vielen er “slachtoffers”. Zelf hield ik dus tot en met het vijfde frame alles op strike. Het waren geen goede ballen, maar goed genoeg om alle tien om te krijgen. Zo ging dus ook de zesde worp van start, maar dit resulteerde (terecht) in een 10-pin. Het daarna technisch zwaar bergafwaarts, maar wat ik ook (fout) deed, de pins vielen om. Alleen het laatste fill-shot kwam de bal echt te hoog op de kop en leverde een 3 – 10 op. Oftewel 277 en samen met mijn 23 handicap een 300 inclusief (!) 😉
Game 2 voelde minstens net zo slecht aan als de eerste game. Nou ja, de helft van de worpen waren redelijk van kwaliteit en misschien waren daar 2 of 3 zelfs goed te noemen, maar op baan 9 bleef ik de bal voor me langs trekken. Toch bleef het patroon de bal rechts van de headpin houden en resulteerde dit in een strike. Dit ging dus negen frames meer dan goed. Op baan 10 ging ik voor de tiende en die was eigenlijk niet slechter of beter dan de voorgaande worpen. Maar een 10-pin oordeelde dat het voorbij was met mijn lucky streak. Een spare en strike ronde het geheel af op 279. Een set van 556/2
Game 3 beloofde dus spannend te worden. 224 voor een certificaat score, maar mijn doel was natuurlijk minimaal 246 om de 800 te halen. Maar ik wist ook dat ik niet de vorm had om even een 240+ uit de mouwen te schudden.
De bowlinggoden waren me goed gezind, want weer begon ik op miraculeuze wijze met vijf op een rij.
Ik besloot om me niet meer schuldig te gaan voelen over de wijze waarop de pins af en toe neergingen. STRIKE is STRIKE!
Maar toen was het weer even over… goed over, want daar stond hij weer, de 3 – 10 en deze keer moest ik voor de spare gaan. Ondanks het goed oplijnen en redelijk strakke release, gooide ik deze te direct op de 3-pin en stond daar mijn eerste officiële open frame van de avond. Maximaal haalbare score 267 maar dan moest ik wel strikes blijven gooien.
En jawel, dit lukte nog steeds. Hinkend, recht-op-zijn-kop-gooiend, late 7-10 vallend, het maakte niet uit, de pins gingen om. en toen in het eerste fill-shot van de tiende frame een 4-pin bleef staan, miste ik die voor het gemak ook nog eens, maar 254 was voldoende. 810/3 en daarmee dus weer een heuse certificaat score en een prestatie die moeilijker is gebleken dan een 300-game gooien.
Helaas kwamen we als team net 2 pins te kort voor een 2070 serie, maar die 2068 tikte ook weer lekker aan bij onze totale pinfall om onze leidende positie te versterken. De 8-0 Overwinning, geen vanzelfsprekendheid, was ook een feit.
Saillant detail, de games 300 en 302 inclusief handicap waren niet goed voor de hoogste game die avond.
Myrna pakte die eer met een 303 game (268 + 35) 😉
Leave a Reply